Bu yazıda Necm suresi 43. ayette geçen ifadeyi olası bir şekilde bilimsel bir gerçekle ilişkilendirmeye çalışacağım.
Necm suresi 43. ayette geçer ki:
Doğrusu güldüren de ağlatan da O’dur.
(ilgili ayet.)
Buradaki ayet öncesinde ve sonrasında da şu ayetler yer alır:
“42. şüphesiz en son varış rabbinedir.
43. şüphesiz o güldürür ve ağlatır.
44. şüphesiz o öldürür ve diriltir. ”
Buradaki üslup düz bir şekilde düşünüldüğünde Allah sanki doğrudan öldürüyor diriltiyor gibi düşünülse de 44. ayette işaret edilen bu olayların doğallığıdır. Mesela ölmemizde kaynak olan şey arabanın çarpması olsa da bu evreni yaratan tüm bunları önceden planlamıştır.
Bu ifadeler Aynı zamanda bunların belirlenişinde Allah’ın etkili olduğuna işaret eder.
Farklı bir ifadeyle ise burada dikkat edilen şey kuranda gülmenin sonradan öğrenilen çevresel bir durum olmadığıdır.
Yani her canlının bu gülme ve ağlamayı sonradan öğrenmediği ve bu içgüdüyle doğduğudur. Ağlamanın bu şekilde bir içgüdü olduğu bilinse de gülmek genelde bu bağlamda düşünülmemektedir.
ve öncelikle bahsedeceğim ilişkilendirmeyi anlamanız için şu deneye göz atmanız gerekli.
Gıdıklanmanın nedeni Deneyi
“1933’te psikoloji profesörü Clarence Leuba, gıdıklamaya verilen tepki olan gülmenin öğrenilen bir reaksiyon olup olmadığını kanıtlamak için, yeni dogmuş oğlunu gıdıklarken kimsenin gülmemesini istedi. Yedi ay süren deney sonunda çocuk gıdıklandığında gülüyordu. Böylece gülmenin gıdıklamaya karşı istemdışı bir tepki olduğunu öğrenmiş oldu.”
Kuranda da Allah’ın güldürdüğü ifade ediliyor. Yani doğum ve ölümde olduğu gibi bu davranış kalıbı olan gülmenin de içgüdüselliğine işaret ediliyor. Yani ifade edildiği gibi gülmenin öğrenme sonucu öğrenilmediği ifade ediliyor.
Kaynak:
Araştırmayla ilgili:
http://www.tandfonline.com/doi/abs/10.1080/08856559.1941.10534563?journalCode=vzpg20
http://gazetekent.com.tr/haber/497/ilginc-deneyler.html